Ναός Αγίου Δημητρίου

Στη θέση «Λιναρές», ανατολικά του οικισμού του Μόχλου και σε απόσταση περίπου 2,5 χλμ. βόρεια από τη Μυρσίνη, με θέα το απέραντο γαλάζιο του βόρειου Κρητικού Πελάγους, είναι κτισμένος ο παλαιός μονόχωρος καμαροσκεπής ναός του Αγίου Δημητρίου. Ο ναός ανακαινίσθηκε πολλές φορές. Το 1947, το 1965 και τελευταία το 1987. Τότε διαμορφώθηκε και περιτοιχίστηκε ο αύλειος χώρος και προστέθηκε στη βόρεια πλευρά του ακαλαίσθητο υπόστεγο (πρόκτισμα), πάνω στο οποίο υψώθηκε μονόλοβο καμπαναριό από τσιμέντο. Περιμετρικά ο ναός περιδέθηκε με δοκάρι από σκυρόδεμα στη θεμελίωσή του και τοποθετήθηκαν στη στέγη κεραμίδια. Έγιναν νέα επιχρίσματα σε όλες τις όψεις τύπου «σαγρέ». Όλα αυτά αλλοιώσαν την αρχική του μορφή, που όπως διακρίνεται από το εσωτερικό του ναού, πρέπει να ήταν κτίσμα των χρόνων της τουρκοκρατίας η παλαιότερο.

Εσωτερικά το αρχικό τέμπλο έχει αντικατασταθεί με νεώτερο ξύλινο λιτό χωρίς καθόλου σκάλισμα, φιλοτεχνημένο από τον Σητειακό λαϊκό ξυλουργό Εμμ. Μαρουκλή. Οι εικόνες της Παναγίας είναι νεώτερη (1976), έργο του Γ. Πατεράκη, και του Αγίου Δημητρίου του έτους 1934, λαϊκής τεχνοτροπίας, ιστορημένη από αυτοδίδακτο Μυρσινιώτη ζωγράφο «έργον και αφιέρωσις ιδία δαπάνη .... εκ Μυρσίνης 1934», το όνομα του οποίου είναι δυσδιάκριτο, πιθανόν του Μ. Κριτσωτάκη, «ως αυτοδιδάκτου, πριν τελειοποιθή υπό Καθηγητών του Πολυτεχνείου της Ελλάδος», όπως χαρακτηριστικά αναγράφει. Εντυπωσιακό για εξωκκλήσι είναι το μαρμάρινο δάπεδο με εναλλαγή άσπρου και μαύρου εξαιρετικού μαρμάρου.

Σύμφωνα με την επικρατούσα παράδοση, παλιότερα σώζονταν τάφοι γύρω από τον ναό. Σ’ έναν από αυτούς είχε ταφεί ο Κ. Μακρυνάκης από τη Μυρσίνη, ο οποίος επειδή ήταν φυματικός ζούσε απομονωμένος στην παρακείμενη τοποθεσία «Ασπροπηλιά» και πέθανε εκεί.